Της Ευτυχίας Αδηλίνη
Με αφορμή την φονική πυρκαγιά στο Μάτι γύρισε η μνήμη μου πολλά χρόνια πίσω, στο ναυάγιο του «Σάμινα» όπου ο τότε πρωθυπουργός Κώστας Σημίτης αναφερόμενος στα αίτια της τραγωδίας είχε δηλώσει δημοσίως «αυτή είναι η Ελλάδα».
Η αλήθεια είναι ότι τότε είχα σοκαριστεί από την απόλυτα κυνική παραδοχή του πρωθυπουργού και συνάμα είχα οργιστεί που πάντα στεκόμαστε σε αυτή την θλιβερή παραδοχή, μετά την όποια καταστροφή.
Από τότε μέχρι σήμερα περίμεναν, δυστυχώς αυτή τη χώρα και άλλα στραπάτσα με πρώτο την παραλίγο χρεοκοπία της και τα όσα ακολούθησαν.
Η τραγωδία στο Μάτι με 84 και πλέον νεκρούς, πέρα και έξω από τις υπάρχουσες ευθύνες του κράτους αναφορικά με τον χειρισμό της, είχε κοινό παρανομαστή την παραπάνω ρήση. «Αυτή είναι η Ελλάδα».
Ένα κράτος που στήθηκε χωρίς στέρεα θεμέλια, με απόλυτη αναρχία σε πολλά επίπεδα, που ο καθένας έκανε ότι ήθελε και όπως το ήθελε και που όποιος επιχειρούσε να βάλει μία βάση δεν χάλαγε ποτέ τα κακώς κείμενα απλώς τα κουκούλωνε και πήγαινε παραπέρα φοβούμενος το πολιτικό… κόστος.
Από πού να πιάσεις και που να αφήσεις. Από τα αυθαίρετα, τα οποία αντί να γκρεμίζονταν επί τόπου απλώς νομιμοποιούνταν με τις ρυθμίσεις και χτίζονταν καινούργια που περίμεναν τον επόμενο νόμο για να τακτοποιηθούν, την άναρχη δόμηση που απλώς κουκουλώνονταν με τη ευχή να μη συμβεί ποτέ κανένα κακό, την παντελή έλλειψη συστημάτων προστασίας (πυροπροστασία – έξοδοι διαφυγής κλπ), την κακονομία ανάλογα με τα κάθε είδους συμφέροντα, την ταυτόχρονη ύπαρξη δασικών και αστικών περιοχών στο ίδιο οικοδομικό τετράγωνο, και πάει λέγοντας.
Στην Ελλάδα του 21ου αιώνα την ώρα που περιοχές σαν τη Μάνδρα, το Μάτι και πολλές – πολλές άλλες είναι χτισμένες μέσα σε δάση, πάνω σε ποτάμια ή σε ρέματα μεγάλοι δήμοι στο Λεκανοπέδιο έχουν εκτάσεις εκτός σχεδίου.
Ποιος να το ακούσει και να το πιστέψει ότι σήμερα, το 2018, μεγάλοι Δήμοι του Λεκανοπεδίου, όπως για παράδειγμα το Χαλάνδρι έχουν ακόμα πολλά στρέμματα εκτός σχεδίου. Βεβαίως εκεί επειδή είναι οικιστικός ιστός ουδείς από τους κατόχους των οικοπέδων δεν μπορεί να βάλει ούτε ένα τούβλο γιατί θα γκρεμιστεί από την πολεοδομία με συνέπεια οι κάτοχοι των οικοπέδων κοντά μισό αιώνα έχουν τη γη τους ουσιαστικά ανενεργή λόγω της αβελτηρίας της πολιτείας.
Αντίθετα, σε περιοχές εξοχικές (οι οποίες όμως τα τελευταία χρόνια έγιναν μόνιμης κατοικίας) μπορεί ο καθείς να κάνει ότι θέλει γιατί έτσι τα βρήκε.
Και όλα τούτα τα άλογα και τα παράλογα μαζί με πολλά – πολλά άλλα συνέθεταν και συνθέτουν αυτή τη χώρα που κρατά καλά τα μυστικά της κρυμμένα μέχρι να της συμβεί το κακό και να κλαίει πάνω στα ερείπια.
Και τότε, κάθε φορά που συμβαίνει το κακό, αρχίζει το μπαλάκι των ευθυνών και χάνεται στο χρόνο η ουσία κάνοντας τα συνηθισμένα μπαλώματα.
Το κακό είναι ότι η χώρα κρύβει πολλά ένοχα μυστικά που βγαίνουν στο φως μόνο μετά από τραγωδίες. Και πραγματικά πιστεύω ότι ο κάθε πρωθυπουργός που εκλέγεται σε αυτό τον τόπο είναι «καταδικασμένος» να πληρώσει τα κακώς κείμενα των προηγουμένων από συστάσεως του Ελληνικού κράτους.
Άκουγα, προ ημερών, τον καθηγητή Ευθύμιο Λέκκα που κληθείς να σχολιάσει επιστημονικά τα αίτια της φονικής πυρκαγιάς στο Μάτι είπε κάτι αφοπλιστικό. Ότι το Μάτι έχει ένα πολεοδομικό σχέδιο «Παγίδα».
Δυστυχώς, όμως, όπως έχει αποδείξει η ζωή και τα γεγονότα ολόκληρη η Ελλάδα είχε ένα σχέδιο «Παγίδα» σε όλα της τα επίπεδα. Και δυστυχώς όταν συμβαίνει η καταστροφή λίγα πράγματα σώζονται αν σώζονται και αυτά. Γιατί σε αυτό τον τόπο η λέξη «πρόληψη» δεν υπάρχει στο λεξιλόγιο του. Είτε αυτή αφορά στην χωροταξία, είτε αφορά στα οικονομικά της χώρας, είτε αφορά στο ασφαλιστικό της σύστημα είτε αφορά στην υγεία, είτε αφορά στην παιδεία…
Η χώρα πλέον μετά από αυτά που έχει πάθει δεν χρειάζεται άλλες διαπιστώσεις. Χρειάζεται χτίσιμο από την αρχή με στόχο να γίνει ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος άξιο της εμπιστοσύνης των πολιτών. Επιπλέον, χρειάζεται μία γενναία Συνταγματική αναθεώρηση γιατί τούτο το Σύνταγμα που έχουμε έχει πια γεράσει. Το έχει ξεπεράσει η ίδια η ζωή και οι ανάγκες της.
Οι σκληρές περιπέτειες των τελευταίων ετών πέραν από την ανατροπή της ζωής μας άφησαν φαντάζομαι και στους πολίτες αλλά και στο πολιτικό σύστημα πολλά διδάγματα. Πλέον όλοι ξέρουμε ότι «όποιος κατουράει τη θάλασσα το βρίσκει στο αλάτι».
Και όσοι ακόμα δεν το παραδέχονται και την ώρα της κάλπης επιλέγουν με κριτήριο το χαβαλέ, την τιμωρία ή τη διακωμώδηση θα ψάχνουν στην επόμενη πυρκαγιά ή καταστροφή τον αντίστοιχο άφαντο «Ψινάκη» αλλά θα είναι αργά. Γιατί όπως λέει και ο λαός «μαζί με τα ξερά, καίγονται και τα χλωρά».
Με τη διαφορά ότι τούτος ο τόπος δεν αντέχει άλλα αποκαΐδια. Το μόνο που έχει ανάγκη είναι το οξυγόνο…
Πηγή: ΑΠΕ – ΜΠΕ
